attila ilhan'ın, gerçekten hissederek, okuduğum ilk şiiridir. daha sonra da şiiri sevdim ve okuduğum her şiiri yaşar oldum zaten.
bu şiirdendir, aysel ismini hep sevmişimdir. öylesine yazdığım öykülerdeki kadınların ismi istemsizce çoğu zaman aysel olmuştur. kafamda yarattığım o hayali "aşık olunacak kadının"ın adı aysel'dir. olur da bir gün bir kitap ya da bir senaryo yazacak olursam hayal ettiğim gibi, baş karakterimin adı da aysel olacak büyük ihtimalle.

bir insan ki;
"yanlış şehirlere götürür trenlerim.
ya ölmek ustalığını kazanırsın,
ya korku biriktirmek yetisini." dizelerini yazabilmiş.

"benim için kirletme aydınlığını,
hem kötüyüm karanlığım biraz çirkinim" diyebilmiş.

her okuyuşumda ilk okuyuşum kadar etkileniyorum ve kıskanıyorum. aysel'i kıskanıyorum. ve attila ilhan'ı kıskanıyorum. keşke böylesine sevilsem diyorum ya da keşke böylesine sevebilsem.